Τετάρτη 23 Αυγούστου 2006

Στα δέντρα που καίγονται...

τα ονόματα φεύγουνε
κι η αγάπη ζητάει
ένα σπίτι να μείνει.


Για πάντα στα χέρια σου,
σαν όνειρο μέσα σου,
θα βρω μες στο χώμα
σιωπή για να μείνω.

Το χώμα σηκώνεται,
οι πόλεις τελειώνουν,
τα βήματα σβήνουν,
γυρίζουν στην σκόνη.

Σ' αυτό που δεν ήθελα
για πάντα βυθίστηκα
και τώρα νιώθω πως είναι,
το χέρι μου τρέμει.

Κι αν στην χαρά δεν ζήσω ποτέ, τότε ας καώ κοντά σου
θα περπατώ μέχρι να βρω το σήμα απ' την καρδιά σου...

Ο Κωνσταντίνος Βήτα πάντα είχε μια έφεση να περιγραφεί επακριβώς τη ζωή μου σε δεδομένες περιόδους, μέσα από τις πιο γελοίες ειρωνείες και τις πιο τραγικές συμπτώσεις. Το ελάχιστο που μπορώ να κάνω, είναι να του στείλω άνθη του ανθρώπου, για το κοινωνικό του έργο της μουσικής επένδυσης της ζωής μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου